Norður
Gerður Kristný

Hægt eins og búrhveli

líðum við gegnum sortann

sem er hvítur

hér á heiðinni

Hann er fastheldinn á sitt

og gefur aðeins eftir

eina stiku í einu

Örskamma stund leiftra þær 

í vegarkantinum

eins og eldspýtur

litlu stúlkunnar í ævintýrinu

og lýsa okkur

þar til við komum aftur

upp í vök 

að blása

__________________________

North

Gerður Kristný

Slow as sperm whales

we glide through the gloom

which is white

here on the heath

It holds fast to its own

conceding only

one post at a time

For an instant they flash

on the side of the road

like the little girl’s matches

in the fairytale

lighting us

until we return

to the hole in the ice

to breathe

Translated by Victoria Cribb

מתי
רחל

רק המתים לא ימותו
י.ש.ק – 

הֵם בִּלְבַד נוֹתְרוּ לִי, רַק בָּהֶם בִּלְבַד 

לֹא יִנְעַץ הַמָּוֶת סַכִּינוֹ הַחַד. 

בְּמִפְנֵה הַדֶּרֶךְ, בַּעֲרֹב הַיּוֹם 

יַקִּיפוּנִי חֶרֶשׁ, יְלַוּוּנִי דֹּם. 

בְּרִית אֱמֶת הִיא לָנוּ, קֶשֶׁר לֹא נִפְרָד 

רַק אֲשֶׁר אָבַד לִי – קִנְיָנִי לָעַד.

_________________________________________________________________________________

The Dead

Rachel 

"Only the dead don't die"

Only they are left me, they are faithful still

whom death's sharpest knife can no longer kill.

At the turn of the highway, at the close of day

they silently surround me, they quietly go my way.

A true pact is ours, a tie time cannot dissever.

Only what I have lost is what I possess forever.

Translated by Jean Shapiro Cantu

De zeer oude zingt
Lucebert


er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
her herinnert zich heilloos
en blijft ijlings

alles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijk

als het hart van de tijd
als het hard van de tijd

________________________________

The Very Old One Sings
Lucebert


there is not more in little
nor is there less
still is uncertain what was
what is to be will be will-less
first when it is it is serious
fruitless it recollects itself
and stays in great haste

everything of worth is defenceless
grows rich from untouchability
and equal to everything

like the heart of time
like the heart of time

Translated by Diane Butterman

Пророк
Александр Пушкин

Духовной жаждою томим,
В пустыне мрачной я влачился, —

И шестикрылый серафим

На перепутье мне явился.

Перстами легкими как сон

Моих зениц коснулся он.

Отверзлись вещие зеницы,

Как у испуганной орлицы.

Моих ушей коснулся он, —

И их наполнил шум и звон:

И внял я неба содрогание,

И горний ангелов полет,

И гад морских подводный ход,

И дольней лозы прозябание.

И он к устам моим приник,

И вырвал грешный мой язык,

И празднословный и лукавый,

И жало мудрый змеи

В уста замершие мои

Вложил десницею кровавой.

И он мне грудь рассек мечом,

И сердце трепетное вынул,

И угль, пылающий огнем,

Во грудь отверстую выдвинул.

Как труп в пустыне я лежал,

И бога глас ко мне воззвал:

«Восстань, пророк, и виждь, и внемли,

Исполнись волею моей,

И, обходя моря и земли,

Глаголом жги сердца людей».

____________________________________

The Prophet

Alexander Pushkin

Crazed by my soul's thirst
Through a dark land I staggered,
And a six-winged seraph
Halted me at a crossroads.
With fingers of dream
He touched my eye-pupils.
My eyes, prophetic, recoiled
Like startled eaglet's.
He touched my ears
And a thunderous clangour filled them,
The shudderings of heaven,
The huge wingbeat of angels,
The submarine migration of sea-reptiles
And the burgeoning of the earth's vine.
He forced my mouth wide,
Plucked out my own cunning 
Garrulous evil tongue,
And with bloody fingers 
Between my frozen lips
Inserted the fork of a wise serpent.
He split my chest with a blade,
Wrenched my heart from its hiding,
And into the open wound
Pressed a flaming coal.
I lay on stones like a corpse.
There God's voice came to me:
"Stand, Prophet, you are my will.
Be my witness. Go
Through all seas and lands. With the Word
Burn the hearts of people."

Translated by Ted Hughes

De Danser
M. Nijhoff


Onder mijn huid leeft een gevangen dier
Dat wild beweegt en zich een uitweg bijt,
En in dien donk'ren, kort-gedrongen strijd
Bonst zijn vol bloed in 't beven van mijn spier.

Totdat zijn pijn vaart wordt en door mij glijdt
En dwingt naar 't vormen van gebaren wier
Beheerschte haast en vastgehouden zwier
Zijn sprong nog spannen eer hij zich bevrijdt.

Men moet gepoederd zijn, dat in 't gelaat
Alleen het zwart der openschroeiende ogen
De razernij die in ons dreigt verraadt.

De mond moet, roodgeverfd en volgezogen,
Verachten wat er in het hart omgaat:
Een doodstrijd lachend tot een spel gelogen.

Woninglooze
J. J. Slauerhoff


Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Nooit vond ik ergens anders onderdak;
Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,
Een tent werd door den stormwind meegenomen.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.
Zoolang ik weet dat ik in wildernis,
In steppen, stad en woud dat onderkomen
Kan vinden, deert mij geen bekommernis.

Het zal lang duren, maar de tijd zal komen
Dat voor den nacht mij de oude kracht ontbreekt
En tevergeefs om zachte woorden smeekt,
Waarmee 'k weleer kon bouwen, en de aarde
Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de
Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

Archaïscher Torso Apollos
Rainer Maria Rilke


Wir kannten nicht sein unerhörtes Haupt,
darin die Augenäpfel reiften. Aber
sein Torso glüht noch wie ein Kandelaber,
in dem sein Schauen, nur zurückgeschraubt,

sich hält und glänzt. Sonst könnte nicht der Bug
der Brust dich blenden, und im leisen Drehen
der Lenden könnte nicht ein Lächeln gehen
zu jener Mitte, die die Zeugung trug.

Sonst stünde dieser Stein entstellt und kurz
unter der Schultern durchsichtigem Sturz
und flimmerte nicht so wie Raubtierfelle

und bräche nicht aus allen seinen Rändern
aus wie ein Stern: denn da ist keine Stelle,
die dich nicht sieht. Bu mußt dein Leben ändern.

___________________________________________

Archaic Torso of Apollo
Rainer Maria Rilke


We cannot know his legendary head
with eyes like ripening fruit. And yet his torso
is still suffused with brilliance from inside,
like a lamp, in which his gaze, now turned to low,

gleams in all its power. Otherwise
the curved breast could not dazzle you so, nor could
a smile run through the placid hips and thighs
to that dark center where procreation flared.

Otherwise this stone would seen defaced
beneath the translucent cascade of the shoulders
and would not glisten like a wild beast's fur:

would not, from all the borders of itself,
burst like a star: from here there is no place
that does not see you. You must change your life.

Translated by Stephen Mitchell

La Grenouille
Francis Ponge

Lorsque la pluie en courtes aiguillettes rebondit

aux prés saturés, une naine amphibie, une Ophélie

manchote, grosse à peine comme le poing, jaillit parfois

sous les pas du poète et se jette au prochain étang.

Laissons fuir la nerveuse. Elle a de jolies jambes.

Tout son corps est ganté de peau imperméable. A peine

viande ses muscles longs sont d'une élégance ni clair ni 

poisson. Mais pour quitter les doigts la vertu du fluide

s'allie chez elle aux efforts du vivant. Goitreuse, elle

halète... Et ce cœur qui bat gros, ces paupières ridées,

cette bouche hagarde m'apitoyant à la lâcher.

_________________________________________________

The Frog

Francis Ponge

When rain like metal tips bounces off the sodden

pastures, an amphibious dwarf, an Ophelia with empty

sleeves, barely as large as a fist, rises at times from around

the poet's feet, and then hurtles herself into the nearest pool.

Let this nervous one flee. How beautiful her legs

are. A glove impermeable to water envelops her body.

Barely flesh at all, her long muscles in their elegance are

neither animal nor fish. In order to escape from my

fingers the virtue of fluid allies in her with the battle 

of the life force. She puffs, widely goitered... And this

heart that beats so strongly, the wrinkly eyelids, the old

woman's mouth, move me to set her free.

Translated by Robert Bly

Het Schrijverke
Guido Gezelle

Gyrinus natans


O krinklende winklende waterding,
    met 't zwarte kabotseken aan,
wat zien ik toch geren uw kopje flink
    al schrijven op 't waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zoo snel,
    al zie 'k u noch arrem noch been;
gij wendt en gij weet uwen weg zoo wel,
    al zie 'k u geen oog, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
    Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn,
    dat nimmer van schrijven zijt moe?
Gij loopt over 't spegelend water klaar,
    en 't water niet méér en verroert
dan of het een gladdige windtje waar,
    dat stille over 't waterke voert.
o Schrijverkes, schijverkes, zegt mij dan, —
    met twintigen zijt gij en meer,
en is er geen een die 't mij zeggen kan: —
    Wat schrijft en wat schrijft gij zoo zeer?
Gij Schrijft, en 't en staat in het water niet,
    gij schrijft, en 't is uit en 't is weg;
geen Christen en weet er wat dat bediedt:
    och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn 't visselkes daar ge van schrijven moet?
    Zijn 't kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn 't keikes of bladtjes of blomkes zoet,
    of 't water, waarop dat ge drijft?
Zijt 't vogelkes, kwietlende klachtgepiep,
    of is 'et het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zoo diep,
    of is het u, schrijverken, zelf?
En 't krinklende winklende waterding,
    met 't zwarte kapoteken aan,
het stelde en het rechtte zijne oorkes flink,
    en 't bleef daar een stondeke staan:
"Wij schrijven," zoo sprak het, "al krinklen af
    het gene onze Meester, weleer,
ons makend en leerend, te schrijven gat,
    één lesse, niet min nochte meer;
wij schrijven, en kunt gij die lesse toch
    niet lezen, en zijt gij zoo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nóg,
    den heiligen Name van God!"