De Danser
M. Nijhoff


Onder mijn huid leeft een gevangen dier
Dat wild beweegt en zich een uitweg bijt,
En in dien donk'ren, kort-gedrongen strijd
Bonst zijn vol bloed in 't beven van mijn spier.

Totdat zijn pijn vaart wordt en door mij glijdt
En dwingt naar 't vormen van gebaren wier
Beheerschte haast en vastgehouden zwier
Zijn sprong nog spannen eer hij zich bevrijdt.

Men moet gepoederd zijn, dat in 't gelaat
Alleen het zwart der openschroeiende ogen
De razernij die in ons dreigt verraadt.

De mond moet, roodgeverfd en volgezogen,
Verachten wat er in het hart omgaat:
Een doodstrijd lachend tot een spel gelogen.