Die Kunst Der Fuge 

Rutger Kopland 

I

Zo dwalen gedachten, dwalen ze zich herhalend

als beken door bergwei, altijd een beetje anders,

altijd een beetje hetzelfde, allemaal naar iets

verlangend, een ergens, elders een herinnering

zoekend daar naartoe. En hun verlangen is niets

dan de kracht van water, hun herinnering niets

dan oevers, ergens, elders zijn ze de zee.

II

De ruimte van een winters woud van hoge beuken,

en uit de kruinen daalt het, opnieuw en opnieuw,

herhaalt zich deze beweging van ooit eens naar later,

voor de duur van dat dalen, blad na blad na

Hun herinnering is niets dan deze ruimte, en niets

hun verlangen dan dit vallen, dit zich neerleggen

tussen de anderen, dit onvindbaar voorbij zijn.

III

De zwermen vogels boven het dal, die vluchtige

momenten van bij elkaar horen en uiteen vallen.

al die herhalingen waarin wordt gezocht naar die

ene beweging, waarin herinnering en verlangen

verdwijnen in elkaar, het vinden van die momenten,

en het verliezen. Wat hen bindt en uiteen drijft

zijn kou, wind, grijze daken in de diepte.

IV

En hoog in de winterse ijlte voetsporen in de sneeuw,

een man en een vrouw die hierheen kwamen lopen, hier

—stappen het enige wat van hen bleef, een paar lijnen

dunne, door elkaar heen dwalende lijnen, herinnering

en verlangen, die beide, maar waaraan en waarnaar—

hier waar wij zijn, niets dan wij, en sneeuw,

sneeuw waarin nog geen stap is gezet.

V

Het dwaalt, vloeit samen, valt uiteen, verdwijnt,

en het herhaalt zich, alsof er steeds weer iets

moet worden gezocht, gevonden, verloren, gezocht,

alsof er steeds weer iets moet, iets moet zijn

voor het verdwijnt en daarna.

_________________________________

Die Kunst der Fuge

Rutger Kopland

I

So do thoughts roam, in their roaming repeating

like mountain-meadow streams, always somehow different,

always somehow the same, all of them longing 

for something, a somewhere, elsewhere a memory

searching towards. And their longing is only

the force of water, their memory only

banks of rivers, somewhere, elsewhere they are the sea.

II

The space of a wood of tall beeches in winter,

from whose tops there is falling, again and again,

repeating this movement from this once to later,

as long as that falling continues, leaf after leaf after

Their memory is only this space, and only

this falling their longing, this merging amongst

all the others, this unretrievably being all over.

III

The swarms of birds above the valley, the fleeting

moments of belonging together and falling apart.

all that repeating, where there is searching for that

one movement where memory and longing

disappear into each other, the finding of those moments,

and the losing. What binds them and drives them apart

are the cold, wind, grey roofs in the depths.

  

IV

And high in the rare winter air footprints in the snow,

a man and a woman who came this way, here

- prints were the only thing left of them, a pair of tracks

thin, twining tracks on the roam, memory

and longing, both of them, but of what and to where -

here where we are, only us, and the snow,

snow where no print has been set.

V

There is roaming, merging, falling apart, disappearing

and all this repeated, as if time and again there is something

that has to be sought, found, lost, sought,

as if time and again something must, must be something

before disappearing and after.

Translated by John Irons